Independent Spirituality

Na alle onthullingen over seksueel misbruik in de katholieke kerk, zijn er heel wat mensen die het christelijk geloof verlaten. Ze zijn enorm teleurgesteld in de mensen waar ze naar opkeken. Hetzelfde gebeurt wanneer men volgeling is van een goeroe die op een dag toch niet blijkt te voldoen aan de verwachtingen en ook maar een mens blijkt te zijn. Is het wel nodig een voorbeeld te hebben of een organisatie waar men geestelijk onderdak vindt? En zoniet, is het mogelijk er geen te hebben en toch een vol en waarachtig leven te leiden?
 Waarop baseren we onze keuze van een bepaalde godsdienst, sekte, enz.? Dikwijls is het een traditie en loopt men in het spoor dat de ouders of omgeving hebben getrokken. Moeten we dat niet verdacht vinden van onszelf? Waarom zou toevallig die godsdienst voor ons de juiste zijn? Of uit reactie en onvrede belandt men in een bepaalde sekte. Allemaal gebaseerd op onze conditionering, het verleden, is het niet?

Zijn we ook niet geconditioneerd in het idee dat het onmogelijk is om zelf de weg te vinden in het leven, zonder gemakkelijk te volgen leefregels? Nochtans weet je dat pas als je het echt onderzocht hebt, zonder het vooropgestelde idee dat je onmiddellijk gaat verdwalen. Of dat het veel te moeilijk is voor een gewone mens zoals jij. Zou inzicht in de kern van het bestaan enkel voor intellectuelen weggelegd zijn? Of moeten we het op een andere manier benaderen? Vanuit onszelf, zonder de balast van het verleden. Onze ervaring en kennis is toch nooit volledig en is beperkt door het logisch denken. Trouwens, de kern van het leven kan toch enkel binnen het niet-dualistische bestaan, want het is het oneindige. En alle vormen van denken en “begrijpen” spelen zich blijkbaar af binnen het dualisme.

Lees de rest van dit artikel »